اختلال اضطراب اجتماعي
اختلال اضطراب اجتماعی چیست؟
اختلال اضطراب اجتماعی، یا به قول بعضیها هراس از اجتماع یا اجتماع هراسی، اضطراب از مورد ارزیابی منفی قرار گرفتن از سوی دیگران است.
ترس از قضاوت دیگران در فردی که به این اختلال دچار است به احساس بیکفایتی و نابسندگی، شرم و تحقیر در او منجر میشود. همچنین ممکن است باعث افسردگی و سوء مصرف مواد گردد.
نشانگان اختلال اضطراب اجتماعی
اختلال اضطراب اجتماعی باعث احساس اضطراب در فرد به هنگام مواجهه با یک موقعیت اجتماعی میگردد. نشانگان فیزیولوژیک دقیقی به همراه این اختلال وجود دارد که عبارتند از:
ترس وافر
گُر گرفتگی
ضربان تند قلب
عرق کردن
خشکی حلق و دهان
لرزش
مشکل بلع
گرفتگی عضلانی
موقعیتهایی که باعث درماندگی در مبتلایان به اختلال اضطراب اجتماعی میشود
موقعیتها و شرایط مختلفی وجود دارد که باعث درماندگی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی میگردد. از جمله این موقعیتها میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
مورد قضاوت دیگران قرار گرفتن
ملاقات با دیگران برای نخستین بار
مرکز توجه واقع شدن
زیر نظر قرار گرفتن به هنگام انجام کار
برخوردهای اجتماعی با افراد غریبه
سوء مصرف مواد و اختلال اضطراب اجتماعی:
افرادی که دچار اختلال اضطراب اجتماعی باشند احتمال زیاد دارد که به سوء مصرف الکل و موادمخدر به عنوان ابزاری برای مقابله با استرس، عزتنفس پایین و افسردگی ناشی از این اختلال روی بیاورند.
مطالعات انجام شده نشان میدهد که 16 درصد از بیمارانی که دارای اختلال اضطراب اجتماعی بودهاند، مشکل سوء مصرف الکل داشتهاند و میل به خودکشی.موقعیتهایی که به نظرشان سبب تحقیر و حقارتشان شده است تا روزها و ماهها و حتی سالیان دراز در خاطر دارند و خود را سرزنش میکنند.متاسفانه نکات منفی و خاطرات بد با جزییات در ذهنشان ثبت میشود ولی بالعکس اصلا توجهی به نکات مثبت خود ندارند و دچار خودکم بینی هستند. در زمان صحبت کردن در جلوی جمع، کلاس را ترک کند (فرار) یا از ارائه گزارش شفاهی خودداری کند (اجتناب) چرا که قبلاً در موقع صحبت در جلوی جمع دچار اضطراب شدید یا حملات اضطرابی شدهاست. برخی از رفتارهای اجتنابی کوچک زمانی دیده میشود که فرد از برخورد چشمی با دیگران اجتناب میکند مثلاً فرد محلی را برای نشستن انتخاب میکند که ارتباط رودرروی چشمی با دیگران نداشته باشد. در موارد شدیدتر فرد از مواجهه با هر موقعیت اجتماعی که باعث بروز اضطراب شود پرهیز میکند. اینگونه رفتارهای اجتنابی در فرد مبتلا باعث افت شدید در کیفیت زندگی فرد میشود و باعث بدتر شدن و پیشرفت این اختلال میگردد لذا مبتلایان باید از رفتارهای اجتنابی بطور جدی پرهیز کنند.